KALBİME GİRMEDEN BEYNİMDE İŞİN NE?

Evvela kendime soruyorum bu soruyu

Sonsuzu bildiğiniz halde sonluyu tercih eder mi insan?

Akıllara durgunluk veren bir düzen içindeyiz.

Giderler gelirlerin kat be kat üstünde. Gidenler içimizde mıh gibi takılı. Neye ne kadar sahip olsak da doymak bilmeyen bir yanımız ve buna sebep olan sürekli değişen bir düşüncemiz hislerimiz mevcut. Aksi halde gelişmeyen dönüşmeyen her şey geçmişte kalır, ilerleyemez.

Bu kadar kâfi kelimesini çok nadir kullanırız. Çünkü yaratılışımızdan itibaren bir değişim döngüsündeyiz. Tuhaf olan tüm bunların yanında bizin kim olduğumuzu neye bağlı kaldığımızı belirleyen şeylerde vardır.

İnanç gelenek görenek gibi. Kalbi veren içine sonsuz sevgiyi işleyene teslimiyetimiz de kim olduğumuza dair bir delildir.

Ne de olsa günün birinde biri giden biri kalan olacak ama yokluğunda da kalbimizde yaşatmayı biliriz. İçimizde bizle her güne uyanan nice sevdiklerimiz var.

Kalbime girmeden beynimde işin ne?

Kalbime girmeden beynimde ne işin var?

Düşüncelerime sızmışsın ama duygularım sana yabancı. Mantığım seninle uğraşırken, kalbim sessizce geri çekiliyor.

İnsan bazen birini aklıyla tanır, ama kalbi onunla aynı dili konuşmaz. Belki de en büyük yanılgı, kalbe uğramadan zihne yerleşmeye çalışan hislerdedir; çünkü sevgi önce kalpte doğar, sonra düşüncelerde anlam bulur.

Öylesine büyük öylesine derin bir yerdir ki yüreğimiz,

ölenleri de oraya gömeriz taşa toprağa gerek kalmadan, gömdüklerimizi de yaşatırız orada.

Zaten yaşarken var oluşlarıyla bizi canlandıran herkesin bir evi vardır yürek mülkümüzde.

Bir söz düşünün bizim aklımızdan mı kalbimizden mi çıkıyor. Ağzımızdan çıkan her kelime her cümle kalpten söylersek kalbine, gelişigüzel söylersek anlamını yitirir.

Sevda işi bu dünyanın en ince ince yaşanması gerekilen bir güzel halidir. Buna layık biriyle olmak da cennetin bambaşka hali demektir.

ASIRLAR GEÇER, TAKVİMLER ESKİR; AMA KENDİNİ BULAN İNSAN, ÇAĞLARIN ÖTESİNDE YAŞAR